Esencja Capoeiry
„ Capoeirę można porównać do pary. Wyobraź sobie, że oboje są atrakcyjni i mają pięknie zbudowane ciała. Idą do łózka i kochają się w 367 różnych pozycjach. Pod koniec przyśpieszają i jest wielki show, ale orgazmu, zwłaszcza jednoczesnego, nie ma. Było to niczym narcystyczna „miłosna gimnastyka”. Świetnie wykonana, z imponującymi efektami wizualnymi, ale niewiele w niej „wewnętrznej” głębi i znaczenia. No i masz. Tacy są z siebie dumni i myślą, że w seksie o to właśnie chodzi. To samo jest z capoeristas, którzy grają na doskonałym poziomie technicznym – świetnie poruszają się na ziemi, w pozycji stojącej i do góry nogami, mają doskonałe wyczucie czasu i entrada ( wejście ) oraz bardzo sprytną strategię, ale tak naprawdę nie maja pojęcia, czym jest capoeira. Nie bawią się grą: bardziej martwią się o „wygraną” i „przegraną”, o to, żeby pokazać, jacy dobrzy, jak wspaniała jest ich akademia, jak doskonały jest ich styl capoeiry. To jest jedynie „gimnastyka capoeiry”, która zewnątrz nie przypomina prawdziwą capoeirę.
Jak nie stać się tylko „zimnym” instrumentalistą? ( autor nawiązuje do tego, że capoeristas są jak instrumentaliści, posługujący się swoim ciałem jak instrumentaliści.) Jak odkryć capoeirę, jak w niej uczestniczyć, jak uczynić ją częścią swojego życia, by stała się jego esencją? Co trzeba zrobić, żeby stać się „prawdziwym” graczem capoeira? Jednym słowem, Jakie jest Fundamento, esencja, dusza, podstawa Gry Capoeira?
„ Kiedy usłyszał berimbau po raz pierwszy, kiedy zobaczył grę w środku roda, coś poczuł. Był zdziwiony. Zafascynowany. Niemal oczarowany. Poczul coś w swoim sercu i intuicyjnie zrozumiał, o co chodzi w Grze Capoeira – choć gdyby chciał to zracjonalizować, byłby zakłopotany””
Fundamento Capoeiry
„ Ludzi są mierni, okrutni, ograniczeni, fałszywi, pełni uprzedzeń i beznadziejni. Spoleczeństwo, w którym żyjemy, wcale nie jest lepsze: źle dystrybuowane i niewłaściwie spożytkowane środki, społeczna niesprawiedliwość, cierpienie, wojna , przemoc, masowy marketing i konsumpcjonizm, fałszywe i stereotypowe wartości… rzeczy, o których mówiliśmy już trochę w tej książce.
Fundamento Capoeiry to wiedza na temat tych wszystkich rzeczy, znajomość tego ogólnego, globalnego obrazu, której towarzyszy spora doza „ dobrego humoru” ( brak mi lepszego słowa), „ubrana” w kolory brazylijskiej kultury afro i undergroundu. To fundamento pozwala graczowi „ zobaczyć” prawdziwy obraz rzeczy ( i chronić przed nim ), bez popadania w depresję, gorycz, agresję, „drętwość”, niepokoje i „powagę”. Ale… poczekaj chwilę ! Nie idźmy do przodu za szybko. To, co powiedzieliśmy, jest samo w sobie „złotem”. „Niepojętą tajemnicą” całości. Jesteśmy niecierpliwi, ale żeby dostać się do „złota”, potrzebna jest mapa kopalni. Droga prowadząca do skarbu ma tak samo ważne znaczenie jak sam skarb. Spróbujmy zatem zrozumieć, krok po kroku, czym jest fundamento i jak je odnaleźć dla siebie. Pierwszą rzeczą i podstawową cechą- choć może się to wydawać niewiarygodne- jest cos, co nazywamy „dobrym humorem”. Ten „dobry humor” oznacza w istocie miłość do życia i istnienia, a w konsekwencji miłość do wszystkich i wszystkiego, którzy „żyją”. Ten „dobry humor” nie ma nic wspólnego z głupim stereotypowym śmiechem, jaki słyszymy w TV albo z ust kretynów w naszym codziennym życiu. Nie ma nic wspólnego z czymś w rodzaju „ uśmiechnij się i bądź szczęśliwy” ani z żadnymi słusznymi zachowaniami, mającymi na celu zachowanie politycznej poprawności.
Widziałeś kiedyś dzieci bawiące się nad brzegiem morza w piękny słoneczny dzień? Biegają, tańczą jak szalone. Zanurzają stopy w falach, po czym uciekają od nich z krzykiem. Ta energia jest tym co nazywamy „dobrym humorem””
Autor nawiązuje też do pieśni swojego mistrza Leopoldiny, który doskonale pokazuje esencję malisia w jednej ze swoich pieśni, gdzie żartuje sobie z przysłowia "Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje", które oznacza, że Bóg pomaga tym co rano wstają i ciężko pracują. Leopoldina zminia to przysłowie w coś rodzaju : "Po co rano wstawać, jak Bóg może dawać". W pewnym sensie pieśń ma wyczucie czasu. Dobre wyczucie czasu jest ważne w grze: ktos atakuje bencao, a ty w odpowiedniej chwili unikasz ciosu atakując go rasteira, podcinając go powalając go na ziemię....
Leopoldina mówi, że w życiu Ci co "pędzą i zalewają sie potem" nie maja wyczucia czasu i dążą do nikąd, a ten kto czeka na własciwy moment do dzialania, osiąga cel.
Zapożyczone z książki
„Capoeira, filozofia i styl życia” Nestor Capoeira
